Artık bir yazar ve gazeteci olan Khaled Mansour, o zamanlar Irak’ta WFP sözcüsüydü ve 22 BM meslektaşının ölümüne neden olan büyük patlamayı kıl payı kaçırdı.
19 Ağustos saldırısı vesilesiyle kurulan Dünya İnsani Yardım Günü’nde, o zamandan bu yana hayatını ve öğrendiklerini yansıtıyor.
Eski WFP çalışanı Khaled Mansour bir yazar ve gazetecidir.
“Bağdat’taki BM karargahına yapılan terör saldırısı beni bir yandan mahvetti, ama aynı zamanda hayatım ve insani yardım hakkındaki düşüncelerimi de kökten değiştirdi.
Arabamdaydım, ofise gidiyordum, binadan sadece birkaç yüz metre uzakta bombalandı ve hızla çöktü. Fiziksel olarak yaralanmadım ama psikolojik yaralanmalar çok büyüktü.
Birkaç saat önce birlikte çalıştığım iş arkadaşlarım toz haline getirildi veya kalıntıları otoparkta çarşafların altına gömüldü. Bazen karanlık, tozlu koridorlarda el yordamıyla ilerlerken dokunduğum kan ve vücut parçaları hala aklımdan çıkmıyor.
Öğleden sonranın ve akşamın geri kalanını Iraklı bir meslektaşımla birlikte Bağdat’ta dolaşarak yaralıları kontrol etmek, aileleriyle bağlantı kurmak ve onları teselli etmek için geçirdim.
Halid Mansur’un ofisi, Kanal Otel’de meydana gelen patlamada yerle bir oldu.
BM’ye, aptal, cani teröristlere ve muhtemelen diğer 22 kişi hayatta kalmayınca hayatta kaldığım için kendime çok kızdım. Aylarca ve yıllarca süren psikoterapi ve öz-yansıtma yoluyla keşfettiğim şey buydu.
Olanlara dönüp baktığımda, büyük can ve potansiyel kaybı konusunda hala üzülüyorum ama aynı zamanda çok şey öğrendim ve çatışma bölgelerinde çalışmaya geri dönebildim ve bunun neden olduğu ve olup olmadığı hakkında daha eleştirel düşünebildim. hiç engellenemez.
yas kaybı
Birkaç ay ara verdikten sonra, bu büyük kaybın yasını tutarak yavaş yavaş işe döndüm. İki yıl sonra, 2006’da İsrail’in Lübnan’ı 33 gün boyunca bombalaması sırasında Beyrut’ta BM sözcüsü bile oldum.
Bu, saldırıdan önceki 19 Ağustos 2003 sabahına döndüğüm anlamına gelmiyor. Daha duyarlı ve düşünceli biri haline geldiğimi, ayrıca insani yardım çalışmalarının sınırlamaları ve uluslararası yönetişim sisteminde kapsamlı reformlara duyulan ihtiyaç konusunda daha düşünceli olduğumu düşünmeyi seviyorum.
İnsani yardımın siyasallaştırılması üzerine o kadar çok düşündüm ki, 10 yıl sonra konu üzerine bir yüksek lisans dersi geliştirdim ve bunu Kahire’deki Amerikan Üniversitesi Hukuk Bölümü’nde öğrettim.
Bu siyasallaşma, 2001’de Afganistan’da daha da kurumsallaştı ve 2002’de, Irak’a karşı savaşa hazırlık aylarında daha derin bir bütünleşme düzeyine ulaştı. Son 20 yılda Suriye, Yemen, Afganistan, İsrail-Filistin, Myanmar ve diğer felaketlerde gördüğümüz gibi bu durum değişmedi.
Orta Doğu ve Güney Asya kamuoyunun, Batı’nın kısmi bir aleti olmakla suçlanan BM ve diğer yardım kuruluşlarına sırt çevirmesi şaşırtıcı olmamalıydı.
Bunların hiçbiri, terörist grupların acımasız bir stratejisini haklı çıkarmak şöyle dursun, mazur göstermez. Bu grupların işe alındığı ve faaliyet gösterdiği ortamı anlamaya çalışmaktır.
Aynı zamanda bir yanda uluslararası toplumun siyasi entrikaları, diğer yanda onların hayatlarını kontrol eden silahlı gruplar (ya da devletler) arasında ezilen masum insanlar üzerindeki olumsuz etkiyi göstermektir.
İdealistler ve realistler
Yardım çalışanları idealist değiller ve birçoğu işlerinin ne kadar politize edildiğini ve kendi hayatlarının ne kadar araçsallaştırıldığını anlıyor. Yine de en gerçekçi yardım görevlilerinin çoğu, çeşitli çatışma alanlarındaki konumlarını savunulamaz buluyor.
Birleşmiş Milletler personeli, 19 Ağustos’ta Bağdat’taki BM genel merkezinin bombalanmasından duydukları dehşeti ifade etmek için New York’taki Sekreterlik çevresinde yürüyor. Arka planda Birleşmiş Milletler üyelerinin bayrakları. (26 Ağustos 2003)
Finansman mekanizmalarını ve yönetişim sistemlerini dönüştürmek için pratik önlemler yoluyla insani ilkelerin eski haline getirilmesine ve yardım sektöründe daha fazla şeffaflık için çalışmaya acil bir ihtiyaç vardır.
Bu asil görevin sadece bir… [ceremonial] enstrüman … çünkü başarısız olursa, bu enstrüman kısa sürede işe yaramaz hale gelecek ve Bağdat’ta ve ötesindeki birçok yerde yardım çalışanlarının ölümü tali hasardan başka bir şey olmayacak.
Yardım görevlilerini ve yardım kuruluşlarını serbest bırakmamız gerekiyor. Bu katliamın üzerinden geçen 20 yılı anmak için dünyanın dört bir yanında yapılacak onca törenden çok şehit meslektaşlarımın anısını gerçekten onurlandıracaktır.